جاده های 2 هزار و 3 هزار از طریق استخرهای پرورش ماهی و اقامتگاه های متعدد قرق شده اند - سبزوار امروز

یکی از مهمترین جاذبه های گردشگری شهرستان تنکابن در استان مازندران، قطعاً جاده دو هزار و سه هزار است؛ جاده هایی که نامگذاری آنها روایتهای مختلفی دارد از جمله اینکه ارتفاع هر کدام تا سطح دریا همین اندازه است یعنی دو هزار تا سه هزار. برخی هم می گویند که هزار با فتحه روی ه به معنی رود است.

وجود سه رود معروف در جنگ سه هزار به نام شلف رود، گرمارود و مرانرود این منطقه را به همین نام معروف کرده است؛ رودهای مهمی که از کوهستان سرچشمه می گیرند و نقش اصلی در شکل گیری جلگه های مازندران دارند.

برای رسیدن به خرم آباد به سمت جنوب تنکابن بروید و پس از روستای قلعه گردن به منطقه خشکه رود می رسید. از اینجا تابلوهای جنگل دو هزار را می بینید و می توانید در مسیر آن حرکت کنید.

از سمت روستای چلاسر هم باید در سه راه سلیمان آباد با دیدن تابلوی ورودی جاده دو هزار مسیر خود را به این سمت ادامه دهید. یک مسیر دیگر برای دسترسی به این منطقه، جاده الموت به جنگل سه هزار است که بیشتر برای پیمایش و کوهنوردی است. ضمن اینکه به دلیل خاکی بودن جاده معمولاً مسیر دسترسی آفرود سواران هم هست.

اما پیمایش در جاده های دو هزار و سه هزاری که به موازات هم قرار گرفته اند و جنگل های زیبای شمال کشور با همین نام در عین زیبایی، زشتی هایی هم دارد. زیبایی های طبیعی این جنگل ها و جاده ای که وسط آن کشیده شده با درختان به هم تنیده قطعاً زیباست و یکی از جاذبه های مهم گردشگری استان مازندران و شهرستان تنکابن محسوب می شود اما وقتی در این جاده پیمایش میکنی، متوجه چند نکته هم میشوی.

شاید خرید ماهی تازه در کنار جاده و صرف غذا با ماهی تازه از آب گرفته شده لذت بخش باشد و به جذابیت های سفر به این خطه سبز اضافه کند اما به واقع وقتی این جذابیت بیشتر از است که استخرهای پرورش ماهی جاذبه های رودخانه، جاده و جنگل را نگیرد.

در این دو جاده که مبدا آنها گلیج پل است، یکی مراکز اقامتی بیشتری دارد و دیگری استخرهای پرورش ماهی. آنطور که اداره شیلات شهرستان خبر داد، بیش از 75 مزرعه پرورش ماهی در شهرستان وجود دارد که تمرکز اصلی آنها در حاشیه رودخانه های دو هزار و سه هزار است.

این استخرها بخش زیادی از مرز جاده تا رودخانه را مختص به خود کرده اند تا بتوانند ماهی پرورش داده و بفروشند. ماهی های اینجا از آب گرفته شده در ظرفی که جریان برق دارد وارد می شوند تا شوک برقی به ماهی وارد شده و نیمه جان شود. اگر جان نداد، موقع وزن کشی برای آن که تعادل ماهی روی وزنه درست باشد و بتوان وزن دقیق آن را محاسبه کرد، بر سر آن با چوب ضربه می زنند و در نهایت به مشتری می دهند.

در کنار این استخرهای ماهی معمولاً رستوران هم هست بنابراین بخشی از زمینهای آن هم به فضای رستوران اختصاص داده شده است. در بخشی دیگر از این جاده ها مراکز اقامتی جا خوش کرده اند. در فضای جنگلی نزدیک به جاده، کلبه های معمولاً چوبی با فاصله از هم قرار گرفته اند و مساحت زیادی از جنگل را اشغال کرده اند.

در این صورت کسی حق ندارد وارد محوطه هتلی شود چون در قرق آن مرکز اقامتی است. هنوز هم ارائه مجوز برای ساخت مرکز اقامتی و استخر پرورش ماهی ادامه دارد و هر روز فضای بیشتری از حاشیه رودخانه و جنگل در کنار جاده برای استفاده عموم مردم اشغال می شود.

اگر در میانه راه فضایی هم وجود داشته باشد که مردم بتوانند از آن استفاده کنند به طرز شلخته واری مرکز اقامتی و رستوران بین راهی ایجاد شده است.

در کنار جاده میتوان دید کلبه های اقامتی کوچکی را دید که به قیمت گزافی برای هر شب هزینه می گیرند بدون اینکه نظافت اولیه آنها نیز رعایت شده باشد. رستوران ها و فروش لباس و ماهی و تنقلات هم در کنار این مراکز دیده می شود به نحوی که باید برای دیدن زیبایی های جاده در پی جای بکرتری گشت. شاید تا چند سال آینده باید وقت بیشتری برای پیدا کردن جای بکر گذاشت.